بلند اقبال

شمارهٔ ۳۵۲

یک یار وفادار دراین شهر ندیدیم

وز گلشن این دهر به جز خار نچیدیم

از سفره این بزم به جز زهر نخوردیم

وز ساغر این عیش به جز غم نچشیدیم

دل کندزما یار ودل از یار نکندیم

برید زما مهر وازاوما نبردیم

هرکس که ستم کرد به ما ناله نکردیم

دیدیم بدو پرده کس را ندردیدیم

تا دیده ما دید ندیدیم به جز دوست

جز قصه حسن رخش از کس نشنیدیم

ای یار چه کردیم که کندی پرما را

از بامتوبربام دگر کس نپریدیم

ز اقبال بلندی که به ما داده خداوند

جز بار بتان بار کسی را نکشیدیم