بلند اقبال

شمارهٔ ۴۷

رخت چو مهر درخشان ز بسکه پر نور است

اگر غلط نکنم مادر تواز حور است

قسم به موی تو یعنی به سوره واللیل

که وصف روی تو والشمس وآیه نور است

لبت چوحب نبات است بسکه شیرین است

ولی ز بس نمکین زو دلم پر از شوراست

دگر به مشک و به کافورم احتیاجی نیست

که طره تو چومشک و رخت چو کافور است

کسی که روی تورا دید ودل نداد به تو

گمان نکن که بود ور بود یقین کور است

نباشدش به دهن انگبین چنین حقا

چو مژه تو گرفتم که نیش زنبور است

به چین وحلقه ی زلفت دل بلند اقبال

اسیر همچو به چنگال باز عصفوراست