فیض کاشانی
غزل شمارهٔ ۲۲۲
۱
ز خویش دست نداریم هرچه بادا باد
سری ز پوست بر آریم هرچه بادا باد
۲
اگر چه تخم محبت بلا ببار آرد
ببوم سینه بکاریم هرچه بادا باد
۳
گذر کنیم ز جان و جهان بدوست رسیم
ز پوست مغز بر آریم هرچه بادا باد
۴
رهی که دیده‌وران پر خطر نشان دادند
بدیده ما بسپاریم هرچه بادا باد
۵
اگر چه گریهٔ ما را نمیخرند بهیچ
ز دیده اشک بباریم هرچه بادا باد
۶
اگر چه قابل عزت نه‌ایم از ره عجز
بر آستانش بزاریم هرچه بادا باد
۷
بقصد دشمن پنهان خویشتن دستی
ز آستین بدر آریم هرچه بادا باد
۸
کنیم محو ز خود نقش خود نگار نگار
بلوح سینه نگاریم هرچه بادا باد
۹
چو فیض بر سر خاک اوفتیم پیش از مرگ
عزای خویش بداریم هرچه بادا باد
نظرات