فیض کاشانی

غزل شمارهٔ ۴

هر دمم نیشی ز خویشی میرسد با آشنا

عمر شد در آشنائیها و خویشی ها هبا

کینه ها در سینه ها دارند خویشان ازحسد

آشنایان در پی گنجینه های عمرها

هیچ آزاری ندیدم هرگز از بیگانه ای

هر غمی کامد بدل از خویش بود و آشنا

بحر دل را تیره گرداند چو خویشی بگذرد

میزند بر دل لگد چون آشنا کرد آشنا

خویش میخواهد نباشد خویش بر روی زمین

تا بریزد روزی آن بر سر این از سما

چون سلامی می کند سنگیست بر دل میخورد

بی سلام ار بگذرد بر جان خلد زان خارها

راحتی مر آشنا را زآشنائی کم رسد

نیست راضی آشنائی از سلوک آشنا

شکوه کم کن فیض از یاران ودر خودکن نظر

تا چگونه میکنی در بحر دلها آشنا

گر زمن پرسی زخویش و آشنا بیگانه شو

با خدای خویش میباش آشنا و آشنا

۱۳۸۸/۰۸/۱۶ - ۰۸:۲۹:۱۸

mesraje dowome bei awal(khoshiha je)(je)
پاسخ: پیشنهاد شما، وزن شعر را بر هم می‌زند، باید همین «خویشیها» درست باشد.

۱۳۸۸/۰۸/۱۶ - ۰۸:۳۶:۳۳

mesraje dowom beide shashom(besalam ar bogsarad)
پاسخ: با تشکر، «از» با «ار» جایگزین شد.

۱۳۹۳/۰۷/۱۶ - ۰۵:۱۷:۵۴

سلامدر مصرع دوم بیت چهارم ، عبارت «بگد» مفهوم نیست و ظاهرا عبارت «لگد» صحیح است.می گوید ، در دریای دل هر آشنایی که شنا می کند ،لگدی هم به دل می زند.