فیض کاشانی
غزل شمارهٔ ۵۶۸
۱
بیا بیا بسرم تا بپات جان بدهم
جمال خود بنما تا ز خویشتن بروم
۲
بخار زار فراق تو راه گم کردم
بیا بگلشن وصل ابد نمای رهم
۳
بیا بیا که ز عمرم نماند جز نفسی
بود بشادی وصل تو آن نفس بدهم
۴
بیا بیا که نیم بیتو جز تنی بیجان
بطلعت تو درین تن هزار جان بنهم
۵
بیا بیا که فراق تو رنجه‌ام دارد
بمقدم تو مگر زین بلای بد بجهم
۶
بیا بیا و سرم را ز خاک ره بر گیر
بجاست تا رمقی عنقریب خال رهم
۷
بیا بیا که شود سیئات من حسنات
توئی ثوابم و دور از تو سر بسر گنهم
۸
بیا بیا که هنوزم نفس در آمدنست
برس بچاره که تن جان بجان جان بدهم
۹
بیا بیا و گناهم ببخش و رحمت کن
بنور خویش بیفروز چهرهٔ سیهم
۱۰
گدائی درت ار فیض را شود روزی
وحید دهرم و بر هر دو کون پادشهم
نظرات
اسماعیل ونکی