فیض کاشانی
رباعی شمارهٔ ۳۷
۱
کو همت عالئی که تا پست شوم
کو نیستی ز خویش تا هست شوم
۲
کی میگذرد بعاقلی عمر عزیز
ای عشق بیار باده تا مست شوم
نظرات