فیض کاشانی

شمارهٔ ۱۱۳

نماز شام غریبان چو گریه آغازم

به مویه‏‌های غریبانه قصه پردازم

به یاد مهدی هادی چنان بگریم زار

که راه و رسم فراق از جهان براندازم

من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب

مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم

خدای را مددی ای رفیق ره تا من

به کوی مهدی هادی علم برافرازم

هوای منزل او آب زندگانی و من

به خاک آتش بیگانه سوزم و سازم

به کوی تو نتوانم به خویش ره بردن

مگر به بال عنایت دهی تو پروازم

نه همدمی نه رفیقی نه مژدهٔ وصلی

بنال فیض که جز ناله نیست دمسازم