فروغی بسطامی
غزل شمارهٔ ۲۳۰
۱
بهل ز صورت خوبت نقاب بردارند
که با وجود تو عشاق نقش دیوارند
۲
چگونه خواری عشق تو را به جان بکشم
که پیش روی تو گل های گلستان خوارند
۳
با خلد خواندمان شیخ شهر و زین غافل
که ساکنان درت از بهشت بیزارند
۴
تو گر به سینه دل سخت آهنین داری
شکستگان تو هم آه آتشین دارند
۵
به سخت‌گیری ایام هیچ کم نشوند
گرفتگان کمندت ز بس که بسیارند
۶
تو شادکامی و شهری مسخر غم عشق
تو مست خوابی و خلقی ز غصه بیدارند
۷
به جز بنفشه نروید ز خاک پاکانی
که از طپانچهٔ عشقت کبودرخسارند
۸
حساب خون من افتاده است با قومی
که خون بی گنهان را به هیچ نشمارند
۹
گناهکار تر از من کسی فروغی نیست
به کیش دولت اگر عاشقان گنه کارند
نظرات
حمید خادمی