فروغی بسطامی
غزل شمارهٔ ۲۸۴
۱
لب تشنه‌ای که شد لب جانان میسرش
دیگر چه حاجتی به لب حوض کوثرش
۲
گر طرهٔ تو چنبر دل هست پس چرا
چندین هزار دل شده پابست چنبرش
۳
صاحب دلی که بر سر کویت نهاد پای
دست فلک چه‌ها که نیاورد بر سرش
۴
اسلام و کفر از آن رخ و گیسو مشوش‌اند
زان خوانده‌ام بلای مسلمان و کافرش
۵
طغرانگار نامه سیاهان ملک عشق
خال است و خط و کاکل و زلف زره گرش
۶
من جعد عنبرین نشنیدم که در کشد
خورشید را به سایهٔ چتر معنبرش
۷
دل داده‌ام بهای نخستین نگاه او
جان را نهاده‌ام ز پی بار دیگرش
۸
دلبر به جرم دوستی از من کناره کرد
بیچاره مجرمی که جدایی است کیفرش
۹
دوشم به صد کرشمه بتی بی گناه کشت
کاندیشه‌ای نبود ز فردای محشرش
۱۰
بگذر به باغ تا به حضور تو باغبان
آتش زند به خرمن نسرین و عبهرش
۱۱
شد تیره روزگار فروغی ولی هنوز
ممکن نگشت صحبت آن ماه انورش
نظرات