فروغی بسطامی
غزل شمارهٔ ۲۹۹
۱
در پا مریز حلقهٔ زلف بلند خویش
ترسم خدا نکرده شوی پای‌بند خویش
۲
منت خدای را که به تسخیر ملک دل
حاجت بدان نشد که بتازی سمند خویش
۳
حیف است بر لب تو رساند لبی رقیب
کالوده مگس نتوان کرد قند خویش
۴
یا از شکنج طره کمندی به ره منه
یا رحمتی به آهوی سر در کمند خویش
۵
با ناله در غم تو ز بس خو گرفته‌ام
آسوده‌ام به نالهٔ ناسودمند خویش
۶
مشکل شده‌ست کار من از عشق روی تو
لیکن چه چاره با دل مشکل‌پسند خویش
۷
خون می‌چکد ز غنچه به کارش اگر کنی
شیرین تبسمی ز لب نوش‌خند خویش
۸
شوق سپند خال تو کرد آن چه با دلم
مجمر نکرده ز آتش خود با سپند خویش
۹
ای شه سوار حسن فروغی اسیر تست
غافل مشو ز خاک گرفتار بند خویش
نظرات