فروغی بسطامی
غزل شمارهٔ ۵۹
۱
بنشست و ز رخ پرده برانداخته برخاست
کار من دل سوخته را ساخته برخاست
۲
ماهی است چو با طلعت افروخته بنشست
سروی است چو با قامت افراخته برخاست
۳
پیداست ز بالیدن بالای بلندش
کز بهر هلاک من دلباخته برخاست
۴
چشمش پی خون ریختن مردم هشیار
مستی است که با تیغ ستم آخته برخاست
۵
افسوس که از انجمن آن ماه سیه چشم
ما را همه نادیده و نشناخته برخاست
۶
آن ترک نوازنده به سرحلقهٔ عشاق
کز خاک درش با تن نگداخته برخاست
۷
تا سایهٔ شمشاد تو افتاد به بستان
بر سرو سهی دود دل فاخته برخاست
۸
خندید به آیینهٔ خورشید فروغی
تا صفحهٔ دل از همه پرداخته برخاست
تصاویر و صوت
نظرات
سید محسن
سید محسن