فضولی

شمارهٔ ۱۷

۱

ساقیا می ده که حرفی ز آن دهان گویم ترا

تا نکردم مست کی راز نهان گویم ترا

۲

بس که از حیرت بود هر لحظه ام حال دگر

حیرتی دارم که حال خود چه سان گویم ترا

۳

کی توانم گفت حوری در لطافت یا ملک

هر چه نتوان دید چون باشد که آن گویم ترا

۴

ساعتی بر چشمه چشمم نمی گیری قرار

زین روش می زیبد ار سرو روان گویم ترا

۵

الفت جان را ثباتی نیست می ترسم ز هجر

جان من از دل نمی آید که جان گویم ترا

۶

شمع من یاد تو تنها نیست دور از طعنه

می کنم ذکر بتان تا در میان گویم ترا

۷

تا ز گردون نگذرد شبها فضولی ناله ات

سگ به از من گر سگ آن دلستان گویم ترا