قاآنی
قصیدهٔ شمارهٔ ۲۷۹ - بر سبیل تغزل و ترکیب‌بند گوید
۱
گر خضر دهد آب بقایت به زمستان
مستان بستان جام می از ساقی مستان
۲
بستان به شبستان قدح از دست نگارین
کز روی دلارا شکند رونق بستان
۳
ترکی‌که به خوناب جگر دارد معجون
در هر نظری اشک تر زهدپرستان
۴
لعل لب دلدار گز و خون رزان مز
در خرقهٔ سنجاب خز و کنج شبستان
۵
درکش می چون خون سیاووش به بهمن
کز نیرویش از دست رود رستم دستان
۶
خمر عنبی خواهم و بستانی کاو را
نارنج غیب سیب زنخ نار دو پستان
۷
اینست علاج دل بیمار طبیبا
سودم ندهد شیرهٔ عناب و سپستان
۸
چون بادهٔ گلگون بودت گو نبود گل
فرخنده بهارست به میخواره زمستان
۹
خستی دلم ای دوست به دستگان نگارین
دستان تو ای بس‌که بگویند به دستان
بیرحمی و یک ذره وفا در دل تو نیست
تخمیست مروت که در آب و گل تو نیست
تصاویر و صوت
نظرات