غالب دهلوی
شمارهٔ ۱۴
۱
در خورد تبر بود درختی که مراست
خاییده آتش ست رختی که مراست
۲
بی آن که تو بدنام شوی می کشدم
ناسازتر از خوی تو بختی که مراست
نظرات