غالب دهلوی
شمارهٔ ۴۴
۱
آن کز اثر طمع نشانش آرند
گر خود به هوای استخوانش آرند
۲
گر پردگی قلمرو بال هماست
چون سایه به خاک موکشانش آرند
نظرات