قطران تبریزی

شمارهٔ ۳

مرا بی وفا خواند آن بی وفا

که هرگز نگوید سخن بی جفا

ز من چون رسد بی وفائی بدوست

که دشمن نبیند ز من جز وفا

ندانم صواب از خطا زین قبل

صواب من او را نبیند خطا

نیازارد آن را بجان هیچ کس

که دل داده باشد مرا در عطا

از آن پس که من دیده باشم بدی

بجز نیکی از من نیابد جزا

ولیک از دل خویش گوید سخن

اگر ناسزا باشد و گر سزا

همیشه خلاف من آنکس کند

که من جویم او را همیشه رضا

قضا گرددان کار ما از سخن

همه کار نیکو کند مان قضا؟