قطران تبریزی
شمارهٔ ۱۰
۱
تافتنه دلم بر آن لب میگونست
صبرم کم و عشق هر زمان افزونست
۲
گویند برون فتاد رازت چونست
چون راز درون بود که دل بیرونست
نظرات