قطران تبریزی
شمارهٔ ۱۲۷
۱
برداشت بت من از سر آن چتر سیاه
زان پس که دل سپاه بس برد ز راه
۲
عمدا بر صوفیان شد آن شمع سپاه
تا توبه صوفیان کند نیز تباه
نظرات