قدسی مشهدی
شمارهٔ ۱۰۵
۱
هر سر موی من از دود تو در فریادست
ناله‌ام نغمه نی نیست که گویی بادست
۲
دیده بی‌نور شود گر نکنم گریه چو شمع
مردم چشم مرا خانه ز سیل آبادست
۳
تندی خوی تو از تاله فرو بسته لبم
ورنه حیثیت مرغان چمن فریادست
۴
برگ سبزی به چمن کو که نشوید ابرش؟
بر خط سبز مکن تکیه که سرو آزادست
۵
بر سر چارسوی عشق هنرمندانند
هرکه شاگردی این طایفه کرد استادست
نظرات