قدسی مشهدی

شمارهٔ ۱۱۴

دل در برم ز ناله پنهان لبالب است

ناقوس پرصداست کز افغان لبالب است

عشقم برد به میکده، زان روی که جای می

خم‌های او ز خون شهیدان لبالب است

هرگز به دل تصور مرهم نکرده‌ام

با آنکه ریش سینه ز پیکان لبالب است

ره نیست خواب را، که ز خونابه دلم

پیمانه‌وار دیده گریان لبالب است

زین چشم اشک‌بار و دل پاره‌پاره‌ام

روی زمین ز لولو و مرجان لبالب است

قدسی نمی‌زند مژه بر هم که دیده‌اش

از آرزوی دیدن جانان لبالب است