قدسی مشهدی
شمارهٔ ۳۰۷
۱
دیدم به چشم آینه بسیار سوی خویش
خالی نیافتم ز تو یک تار موی خویش
۲
با خویش هم ز غیرت عشق تو دشمنم
در عاشقی نمی‌رود آبم به جوی خویش
۳
خود را اگر به دوست نکردم غلط، چرا
در پیرهن چو غنچه ببالم به بوی خویش؟
۴
نازم به چشم خود، که چو دیدار واپسین
در یک نظر نهفته همه آرزوی خویش
نظرات