قدسی مشهدی
شمارهٔ ۱۱
۱
آن گل که ز نکهتش بشد هوش مرا
چون خواند به باغ وصل خود دوش مرا
۲
از بس که به خدمت ایستادم پیشش
رفتار چو سرو شد فراموش مرا
نظرات