قدسی مشهدی
شمارهٔ ۳۱۰
۱
از نور رخت، سها چو خورشید بود
آن کش تو نه ای امید، نومید بود
۲
تو عین بقا و دیگران محض فنا
هرکی به تو زنده گشت، جاوید بود
نظرات