قدسی مشهدی
شمارهٔ ۴۷
۱
آن را که قبول، دور اندازد رخت
نابود شود کمالش از پستی بخت
۲
هر میوه که آن پخته شد و چیده نشد
ناچار فتد ز شاخ در پای درخت
نظرات