حافظ

حافظ

رباعی شمارهٔ ۱۷

۱

از چرخ به هر گونه همی‌دار امید

وز گردش روزگار می‌لرز چو بید

۲

گفتی که پس از سیاه رنگی نبُوَد

پس موی سیاه من چرا گشت سفید

تصاویر و صوت

دیوان حافظ به اهتمام محمد قزوینی و دکتر قاسم غنی، به خط حسن زرین خط، مرداد ۱۳۲۰ شمسی ، زوار، چاپ سینا، تهران » تصویر 509
دیوان حافظ به خط سلطانعلی مشهدی با تصاویر حاشیهٔ افزوده در دورهٔ گورکانی هند » تصویر 238
دیوان لسان الغیب سنهٔ ۹۲۰ هجری قمری دارای مقدمهٔ منثور » تصویر 344
خاطر مجموع (جامع دیوان جامع حافظ بر اساس بیست و یک متن معتبر چاپی) تدوین و توضیح شفیع شجاعی ادیب - شمس الدین محمد حافظ - تصویر ۱۱۵۳
مریم فقیهی کیا :
محسن لیله‌کوهی :

نظرات

user_image
مدرس
۱۳۹۵/۱۱/۱۴ - ۲۳:۰۳:۰۱
واقعا چرا موی سیاه من گشت سفید؟
user_image
آرتین
۱۳۹۶/۰۵/۰۷ - ۱۱:۲۱:۳۵
چقدر این شعر از حافظ ، ارتباط معنایی داره با این بیت از نظامی :در نومیدی بسی امید استپایان شب سیه سپید است
user_image
بیگانه
۱۳۹۶/۱۲/۰۴ - ۰۷:۴۶:۵۵
گفتی که پس از سیاه رنگی نبودپس موی سیاه من چرا گشت سفید... داریم از این بهتر؟ فوق العاده ست...
user_image
با شعر آشنا
۱۳۹۷/۱۲/۲۱ - ۰۷:۰۷:۲۶
حکیم نظامی چنین نیز فرمود:سیه را سرخ چون کرد آذرنگی؟ / چو بالایِ سیاهی نیست رنگیمگر کز روزگار آموخت نیرنگ / که از مویِ سیاه ما بَرَد رنگ
user_image
محمد حسین
۱۳۹۸/۰۶/۱۱ - ۱۴:۰۳:۵۹
سعدیا نامت به رندی در جهان افسانه شداز چه می‌ترسی دگر بعد از سیاهی رنگ نیست(سعدی)به نظر من بیت دوم این شعر جواب به سعدی هستش
user_image
سفید
۱۴۰۱/۱۰/۱۵ - ۱۱:۳۶:۳۵
  گفتی که پس از سیاه رنگی نبود پس موی سیاه من چرا گشت سفید...