هاتف اصفهانی
غزل شمارهٔ ۶۱
۱
گوهرفشان کن آن لب کز شوق جان فشانم
جان پیش آن دو لعل گوهرفشان فشانم
۲
گر بی توام به دامن نقد دو کون ریزند
دامان بی‌نیازی بر این و آن فشانم
۳
خالی نگرددم دل کز بیم او ز دیده
اشکی اگر فشانم باید نهان فشانم
۴
آیا بود که روزی فارغ ز محنت دام
گرد غریبی از بال در آشیان فشانم
۵
سرو روان من کو هاتف که بر سر من
چون پا نهد به پایش نقد روان فشانم
نظرات