همام تبریزی
شمارهٔ ۵۷
۱
جانا دهنت که هست چون چشمه نوش
میآوردش ظلمت شب در آغوش
۲
آن پنبه پندار که در گوش تو بود
پشم آمد و یکباره برون کرد ز گوش
نظرات
کاربر سیستمی