اقبال لاهوری
بخش ۲۲۰ - سحرگاهان که روشن شد در و دشت
۱
سحرگاهان که روشن شد در و دشت
صدا زد مرغی از شاخ نخیلی
۲
فروهل خیمه ای فرزند صحرا
که نتوان زیست بی ذوق رحیلی
نظرات