اقبال لاهوری

بخش ۳۶۹ - چو رخت خویش بر بستم ازین خاک

۱

چو رخت خویش بر بستم ازین خاک

همه گفتند با ما آشنا بود

۲

ولیکن کس ندانست این مسافر

چه گفت و با که گفت و از کجا بود

تصاویر و صوت

عکس

صوت

نظرات

منصور محمدزاده

۱۳۸۹/۰۸/۱۷ - ۰۲:۴۷:۴۹

خواهشمند است اشکال زیر را برطرف نمایید:نادرست: چو رخت خویش بر بستم ازین خاکهمه گفتند با ماشنا بوددرست: چو رخت خویش بر بستم ازین خاکهمه گفتند با ما آشنا بود

حسین آقایی

۱۳۹۴/۱۰/۳۰ - ۰۱:۵۷:۱۰

به نظر می رسد یکی از برداشت های این شعر حال و روز ما مسلمانان به ویژه ایرانی ها باشد که تا زنده ایم از هم خبری نمی گیریم و احوال هم را به واقع و نه فقط زبانی نمی جوییم و به حال خوشی و ناخوشی هم توجهی نداریم اما پس از مرگ برای شخصی که از دنیا رفت به انواع تعریف و تمجید می پردازیم و با این حال کاری نداریم شخص رفته از دنیا چه افکار و گفتار و رفتاری داشت و از او پند بگیریم.

مبین عالیوند

۱۳۹۷/۰۹/۱۶ - ۰۹:۲۶:۳۳

سه غم آمد به جانم هر سه یکبار/ غریبی و اسیری و غم یار/ غریبی و اسیری چاره دارد/ غم یار و غم یار و غم یار