اقبال لاهوری

بخش ۱۲۲ - ترا نادان امید غمگساریها ز افرنگ است

ترا نادان امید غمگساریها ز افرنگ است

دل شاهین نسوزد بهر آن مرغی که در چنگ است

پشیمان شو اگر لعلی ز میراث پدر خواهی

کجا عیش برون آوردن لعلی که در سنگ است

سخن از بود و نابود جهان با من چه میگوئی

من این دانم که من هستم ندانم این چه نیرنگ است

درین میخانه هر مینا ز بیم محتسب لرزد

مگر یک شیشهٔ عاشق که از وی لرزه بر سنگ است

خودی را پرده میگوئی بگو من با تو این گویم

مزن این پرده را چاکی که دامان نگه تنگ است

کهن شاخی که زیر سایه او پر بر آوردیی

چو برگش ریخت از وی آشیان برداشتن ننگ است

غزل آن گو که فطرت ساز خود را پرده گرداند

چه آید زان غزل خوانی که با فطرت هماهنگ است

بتشکن

۱۳۹۱/۱۲/۱۳ - ۱۵:۲۰:۲۶

جالبه اینجا باید نگاه کسایی که میگفتن قالب غزل تنها عاشقانست و... رو جلب کنم به اقبالی که داره عاشقانه کنایه به شرق و میراثشون میزنه و با تمام وجود معتقده که اشتباه از ماست که چشممون تنگه نه از فرهنگمون توجه دوستان رو جلب میکنم به معنای بیت به بیت که از حوصله ی یک حاشیه بدورهدوستان حواستون باشه اقبال کسی نیست که فرهنگ غرب و نشناسه و ندیده باشه چه بسا درک چهره اصلیه فرهنگ غرب رو بهتراز خوده غربی ها باجان و دل شناخته و الان داره این شعر رو تحویل میدهشعرهای اقبال نیاز به تفسیر ونگاه های نقادانه ی فلسفی تاریخی اجتماعی و ادبی داره و این حاشیه ها فقط یک تلنگر برای خوانندست که بدونه چه حد باید توجه داشته باشه

معلم نهاوندی

۱۳۹۴/۱۲/۱۶ - ۱۴:۱۵:۰۳

اقبال یک متفکر و فیلسوف اجتماعی و یک مبارز انقلابی هست که با شناخت عالمانه از غرب، اون رو نقد میکنه...این بزرگ مرد مسلمان از شعر به عنوان یک رسانه برای بیداری امت اسلام و مردم مشرق زمین استفاده میکنه...ایشون امید بستن به غرب برای رفع مشکلات رو نادانی محض میدونه هر چند که در شعری دیگه به حق استفاده از دانش غربی رو تایید و دنباله روی از فرهنگ غرب رو مذمت میکنه

اقبال لاهوری

بخش ۱۲۲ - ترا نادان امید غمگساریها ز افرنگ است

تصاویر و صوت

نظرات

بتشکن

معلم نهاوندی