اقبال لاهوری
بخش ۱۳۰ - باز این عالم دیرینه جوان می‌بایست
۱
باز این عالم دیرینه جوان می‌بایست
برگ کاهش صفت کوه گران می‌بایست
۲
کف خاکی که نگاه همه‌بین پیدا کرد
در ضمیرش جگر آلوده فغان می‌بایست
۳
این مه و مهر کهن راه به جایی نبرند
انجم تازه به تعمیر جهان می‌بایست
۴
هر نگاری که مرا پیش نظر می‌آید
خوش نگاری‌ست ولی خوش‌تر از آن می‌بایست
۵
گفت یزدان که چنین است و دگر هیچ مگو
گفت آدم که چنین است چنان می‌بایست
نظرات