جویای تبریزی
شمارهٔ ۱۰۹۰
۱
اگر از دیدن عیب خلایق چشم می‌پوشی
همانا در پی کتمان عیب خویش می‌کوشی
۲
عبادت در حضور خلق ار چشم قبول افتد
تو ظالم فسق را از دیدهٔ مردم نمی‌پوشی
۳
چو آب جو که گل در خور کشد آهسته آهسته
روان‌بخش تو گردد می به همواری اگر نوشی
۴
ز می چون اینقدر اظهارت نفرت می‌کنی زاهد
نظر بر هوش‌های ناقص ما باز خاموشی
۵
ببند از خودستایی لب که گردد قیمتت کمتر
در این بازار چندانی که خود را بیش بفروشی
۶
بود ز آیینه جویا روشن این معنی که در عالم
صفای سینه نتوان یافتن غیر از نمدپوشی
نظرات