جویای تبریزی

شمارهٔ ۱۷۲

خط پشت لب میگون تو عنوان گل است

دهنت نقطهٔ بسم الله دیوان گل است

شده از یاد تو هر قطرهٔ خونم چمنی

موج خون جگرم جوش خیابان گل است

مزه از شور دلم رفت چو زخمش به شد

نمک نالهٔ بلبل لب خندان گل است

دهنت غنچهٔ نشکفتهٔ باغ سخن است

خندهٔ زیر لبت چاک گریبان گل است

نحسن رنگین تو از بس نمکین افتاده است

چشم جویا ز خیال تو نمکدان گل است