جویای تبریزی

شمارهٔ ۲۸۸

شد دعای ناتوانان تا اجابت گاه راست

با کمان قامت خم رفت تیر آه راست

کی برند از مسلک حق فیض ارباب نفاق

مار کج کج می رود هر چند باشد راه راست

نور روی آفتاب من کم از خورشید نیست

کی توان دیدن سوی آن رشک مهر و ماه راست

چون توان دیدن ز دست اندازی باد صبا

بر رخش گه کج شود زلف سیاه و گاه راست

از چشم ترم مردمک آهی شد و برخاست

مژگان زغمت دود سیاهی شد و برخاست

ای مهر لقا هر که ترا دید چو شبنم

از هستی خود محو نگاهی شد و برخاست

چون چشم حباب آنکه ترا نیم نظر دید

از هستی موهوم خود آهی شد و برخاست

چون آینه جویا همه تن محو جمالم

هر مو به تنم مد نگاهی شد و برخاست