جویای تبریزی

شمارهٔ ۳۲۰

نیست چشم همتم برابر نیسان چون صدف

دانه ام همچون زمرد سبز از آب خود است

عاشق و معشوق در چشم حقیقت بین یکی است

نور بر رخسارهٔ خورشید بیتاب خود است

دل که از آمیزش مردم کم از بتخانه نیست

گر کند پهلو تهی از خلق محراب خود است

خانهٔ چشم مرا بدنام ویرانی مباش

کاین بنای سست پی در راه سیلاب خود است

از جگر جویا نشد منت کش نقد سرکش

همچو شبنم دیدهٔ عشاق سیراب خود است