جویای تبریزی

شمارهٔ ۳۳۶

از موج چین، جبین هر آن کس که ساده است

دایم در بهشت به رویش گشاده است

هان بی خبر سفینهٔ عمر تو از نفس

در جذر و مد بحر خطر اوفتاده است

کامل نشد هنوز بهار جمال تو

یعنی گل تو غنچه و سروت پیاده است

سر بر کنار دامن منزل نهاده است

چون نقش پای هر که ز پا اوفتاده است

بر خود ز سوی خلق ره فیض را مبند

جویا در بهشت جبین گشاده است