جویای تبریزی

شمارهٔ ۳۶

بیا از قید بیدردی دمی آزاد کن ما را

ز درد ساغر غم ای محبت شاد کن ما را

نوشتم در وصیت نامهٔ طومار آه خود

که صیدی را به خون غلطان چو بینی یاد کن ما را

خمارم رهبر دشت فنا گردید ای ساقی

کرم فرما و از ته جرعه ای ایجاد کن ما را

خراب رنجش بیجا شده معمورهٔ طاقت

بیفشان گرد کلفت از دل و آباد کن ما را

خماره باده غفلت فراوان درد سر دارد

زسر جوش ندامت ساغری امداد کن ما را

سراغ ما نمی یابی مگر در وادی عنقا

زخود رفتن به هر جا می رسی فریاد کن ما را!‏