جویای تبریزی

شمارهٔ ۵۱

ز سوزنامهٔ من سوخت بال و پر کبوتر را

چو قمری آتش من ساخت خاکستر کبوتر را

چو دریایی که باشد موجزن، از شوق کوی او

به تن بال پریدن می شود هر پر کبوتر را

زشوق نامه ام بر خاک بیتابی تپیدنها

زبال و پر مرقع می کند در بر کبوتر را

چنان خوناب حسرت می چکد دایم زمکتوبم

که هر پرگشته چون مژگان عاشق تر کبوتر را

زشرح زهر غم جویا عجب نبود زمکتوبم

که سازد همچو طوطی سبز پا تا سر کبوتر را