جویای تبریزی

شمارهٔ ۵۴۲

به ره طرح چمن پیوسته رخسار تو می ریزد

ز بس بر خاک رنگ از حسن سرشار تو می ریزد

به نیسان بهاری لاف هم چشمی زند اشکم

گهر در دامن دل بسکه گفتار تو می ریزد

بنای زندگی تا چند می خواهی بپا باشد

که خاکی هر نفس از کهنه دیوار تو می ریزد

چه می بودی نمی گشتی اگر تمکین عنانگیرت

شرر در جیب شوخی وضع هموارتر می ریزد

چنان لبریز رنگ و بوست سرتا پای موزونت

که خون گل به هر گامی ز رفتار تو می ریزد

گل صبح سعادت را دهد نشو و نما جویا

سرشک نیم شب کز چشم بیمار تو می ریزد