جویای تبریزی

شمارهٔ ۶۸۳

هرگز از پیش نظر آن رخ رخشان نرود

که مرا خون دل از دیده به دامان نرود

آنکه از سینهٔ پرداغ من از مرهم رفت

هرگز از پنجهٔ گلچین به گلستان نرود

آنچه بر چاک دل امروز ز مژگان تو رفت

هرگز از پنجهٔ عاشق به گریان نرود

رفتن از خویش بود راهبر از مسلک عشق

نروی تا ز خود این راه به پایان نرود

قد رعناش چو در جلوه شود نام خدا

کو دلی کز پی آن سرو خرامان نرود

عشق و اندیشهٔ جمعیت خاطر هیهات

سر سودازدگان در پس سامان نرود

آنچه جویا به تن زار من از عشق رود

هرگز از آتش سوزان به نیستان نرود