جویای تبریزی

شمارهٔ ۶۹۰

تا دلم هنگامهٔ مهر و وفا را گرم کرد

خوی آتشناک او بزم جفا را گرم کرد

درد کی آسان تواند جای گیرد در دلی

داغ خونها خورده تا در لاله جا را گرم کرد

پنجهٔ عصمت نپیچد زور بی زنهار می

باده نتواند سر اهل حیا را گرم کرد

سر برهنه می برد دایم به سر مهر برین

آه - عالم سوز من از بس هوا را گرم کرد

دوش جویا از ره انصاف شیخ شهر گفت

خودفروشی عاقبت بازار ما را گرم کرد