جویای تبریزی

شمارهٔ ۷۲

سوز دل در غم عشق تو گواه است مرا

سینه فانوس صفت منبع آه ست مرا

شب هجر تو نظرباز خیالت باشم

دل چون آینه لبریز نگاه ست مرا

هست سرو ازدن از کار جهان تاج سرم

ترک اسباب هوس ترک کلاه ست مرا

عیشم از فکر سخن بسکه به تلخی گذرد

هر شب وصل بتان روز سیاه ست مرا

جلوه کن در نظر خاک نشینان امروز

بی تو چون نقش قدم چشم براه ست مرا

باکم از تیرگی کنج لحد جویا نیست

روشن از مهر علی سینه چو ماه ست مرا