جویای تبریزی
شمارهٔ ۷۷۹
۱
سبزه پامال شد از نرمی خویش
لاله داغست ز خون گرمی خویش
۲
عزلت آن کس که پی شهره گزید
رفته در پردهٔ بی شرمی خویش
نظرات