جویای تبریزی

شمارهٔ ۸۴۷

بسکه با سامان شد از حسن ملیحی دیدنم

بر کباب دل نمک پاشد نگه دزدیدنم

آه کز غم در شب هجران او فریاد را

نالهٔ زنجیر می سازد به خود پیچیدنم

هر دو عالم کفهٔ میزان سزد قدر مرا

عقل کل از روی دقت خواهد ار سنجیدنم

گر به قدر شوق جانان جسم را سامان دهند

می شکافد نه فلک را چون قفس بالیدنم

خاطر افسرده ام جویا محیط عالم است

دهر را ماتم سرایی می کند رنجیدنم