جویای تبریزی
شمارهٔ ۱۷
۱
این سرو قد تو گلبن امید است
خال سیهت مردم چشم دید است
۲
ابروی تو مصرع هلال عید است
رخسار تو حسن مطلع خورشید است
نظرات