جویای تبریزی
شمارهٔ ۴۲
۱
با آنکه فتاده ام به راهش چون گرد
یکبار به سهو هم مرا یاد نکرد
۲
هی هی چه بلا شوخ دل آزار است او
الله چه بی مروت است آن بی درد
نظرات