کلیم

غزل شمارهٔ ۵۳۶

هیچت خطر از دیده گریان نرسیده

چون شمع سرشکت بگریبان نرسیده

از بسکه جهانی سر پابوس تو دارند

نوبت بسر زلف پریشان نرسیده

تا آتش شوقی نبود خوش نتوان زیست

بی شعله سر شمع بسامان نرسیده

از کوتهی خلعت آسایش گیتی است

گر زانکه مرا پای بدامان نرسیده

تا عشق بود کم نشود تیرگی بخت

شب پیشتر از شمع بپایان نرسیده

دل را خبری نیست که در دیده چه شورست

دیوانه بهنگامه طفلان نرسیده

از طالع دون بود کلیم آنچه کشیدی

هنگام ستمکاری دوران نرسیده