کمال‌الدین اسماعیل
شمارهٔ ۱۲۲
۱
سحرگهان که ز بهر صبوح برخیزم
هزار فتنه ز هر گوشه یی برانگیزم
۲
چو خطّ دوست زنم دست در گل و سوسن
چو زلف یار بسر و سهی در آویزم
۳
بدان امید که با یار خلوتی سازم
ز باده مست شوم تا ز خویش بگریزم
۴
چو زلف یار بپایش درافتم از سر ذوق
شکسته بسته و آنگه درست برخیزم
۵
میست آن لب چون لعل و من ز آتش عشق
همه تن آب شوم تا بمی بر امیزم
۶
ستارگانرا دندان بکام در شکنم
بگاه عربده گر با سپهر بستیزم
۷
چو می بدست بود از جهان نیندیشم
چو یار یار بود از فلک نپرهیزم
۸
جهان خراب شود گر من اندرین مجلس
ز نیم خوردة خود جرعه بر جهان ریزم
نظرات