کمال‌الدین اسماعیل
شمارهٔ ۳۷
۱
دل ز غم عشق تو کی جان برد؟
تا که جفای تو برین سان بود
۲
دست کش از دامن تو کوتهست
هر نفسی سوی گریبان برد
۳
لذّت جان کی بود آنرا که او
بی رخ تو عمر بیابان برد؟
۴
تا هوس آن لب و دندان پزد
بس که دلم دست بدندان برد
۵
جای ز نخ باشد آنجا که ماه
باز نخت گوی بمیدان برد
۶
خاک جهان بر سر چوگان و گوی
زلف تو چون سربزنخدان برد
۷
هر چه ترا آرزویست آن بکن
بر رهی آنست که فرمان برد
۸
دان که بدان شاد بود جان من
کز تو غم و جور فراوان برد
۹
آنچه دلم دید ز عشق بتان
وآنچه همی از غم ایشان برد
۱۰
زنده بر آتش نهمش زین سپس
پیش من ارنام نکو آن برد
تصاویر و صوت
نظرات
عین. ح