کمال‌الدین اسماعیل
شمارهٔ ۱۷۶ - ایضا له
۱
سرورا عرضها نمی باید
که به دست سخن بسوده شود
۲
شعر آیینه ییست کاندر وی
صورت حالها نموده شود
۳
هر کجا تخم مردمی کارند
خوشۀ شکر از آن دروده شود
۴
زنگ این ننگ از صحیفه نام
نه همانا که خود ز دوده شود
۵
هر که از شاعران طمع دارد
به کدامین زبان ستوده شود؟
۶
بس که نا گفتنی شود گفته
هر کجا این سخن شنوده شود
۷
هیچ عاقل به خویش نپسندد
هر چه از مال ما ربوده شود
۸
هست نقصان عرض و وصمت جاه
مال کز سیم ما فزوده شود
۹
زشت نبود که آن که کان دارد
به گدایی به خاک توده شود
۱۰
چه گشاید ترا از آن صندوق
که به حرف هجا گشوده شود
نظرات